اطلاعیه !
فرم عضویت در باشگاه مخاطبان





در کمین صحنه
سیاست نه گفتار کارشناسی است و نه زد و بند


۲۰ خرداد ۱۴۰۰   2147  1  0 بازنشر
سیاست پر و سیاست خالی، با تمام تفاوتی که دارند در نهایت به هم می‌رسند. هر دو کار سیاسی را در امتناع قرار می‌دهند. امتناع سیاست برای آنها از جهت مقابله‌ای است که با صحنه دارند؛ هر دو صحنه‌ی سیاست را بی اعتبار می‌کنند.

اشاره: انتخابات ریاست جمهوری ایران، مملو از گفتارهای کارشناسی شده است. در این میان، عده‌ای تصور می‌کنند می‌توانند با لفاظی و نمایش در برابر گفتارهای کارشناسی پیروز شوند. اما گفت‌وگوها، حکایت از نوعی انسداد می‌کند. این بازی، پیروزی ندارد چرا که گفتار کارشناسانه (سیاست پر) و گفتار بی‌تعهد (سیاست خالی) در سیاسی‌نبودن، مشترکند. متن زیر گزیده‌ای از یادداشت دکتر اباصالح تقی‌زاده طبری در پیش‌شماره فصلنامه علم و سیاست بابل است که سعی دارد میانه‌ای که در آن سیاستمدار ایستاده است را از گفتارهای مذکور، متمایز کند.

احتمالا هیچ کس همچون کسی که گمان می‌کند قواعدی وجود دارد که سیاست را می‌سازد و پر می‌کند، نیست که سیاست را نفهمد. بحث از قواعد در سیاست همواره در تاریخ مطالعات و مناظرات درباره‌ی قدرت، مناقشه‌برانگیز بوده است؛ چه برای آنها که تلاش می‌کنند سیاست را با اصولی سر به راه کنند و چه برای آنها که گمان می‌کنند، سیاست خالی است و بی پدرومادر. بگذارید اتهام آغازین را کامل کنیم و بگوییم، آنها که سیاست را خالی از معنا و جهت می پندارند هم ازجمله‌ی بدترین کسان در فهم سیاست‌اند. سیاستمدار پیوسته در عمل سیاسی خود، این دو مواجهه با سیاست را بی اعتبار می‌کند. او در صحنه‌ی عمل فهمیده است که سیاست چیزی فراتر از این مناقشات بی فایده است.

سیاستمدار همواره قواعدی برای عمل دارد و برایش چیزها مهم می‌شوند و از اهمیت می‌افتند؛ اما مهم آن است که این قواعد که نسبتی با هویت سیاستمدار دارد، پیوسته در صحنه حاضر می‌شوند و در آن به پیش می‌روند. اینجا هویت، قاعده و هنجار با زندگی در صحنه، کار می‌کنند و تأثیر می‌گذارند. هویت دیگر، نه آن چیز توپر و دربسته‌ای است که از پیش روشن است. هویت صورتی است از من که پیوسته با اتفاقات صحنه، اتفاق می‌افتد. این نه به آن معناست که هویت را، آن گونه که در گفتار روزمره‌ی علمی پر شده است، امری سیال تلقی کنیم و از آن وارفتگی و ضعف هویت در عمل فهمیده شود. هویت همان جوهر است که با صحنه ظاهر می‌شود و حضورش همان بودنش است.

صحنه همواره گرم از تازگی است و این گرما، مردان گستاخی را می‌طلبد که برای واقعیت، در واقعیت تصمیم بگیرند. همواره باید جهتی در کار باشد تا صحنه ای در برابر قرار گیرد. این جهت، همان است که سیاستمدار را در جایی، با امکان‌هایی می‌نشاند و به او اجازه می‌‌دهد تا در صحنه بازی کند. سیاست بر این اساس نمی‌تواند خالی باشد. سیاست خالی، اگر بتوانیم این گونه بگوییم، امکان برپایی صحنه را می بندد و مسئولیت سیاستمدار را منتفی می‌کند. از طرف دیگر، سیاستمدار همواره با جهتی در صحنه حاضر می شود، اما این جهت همان هویت در بسته و توپری که سیاست را پر می‌کند، نیست. سیاست پر و سیاست خالی، با تمام تفاوتی که دارند در نهایت به هم می‌رسند. هر دو کار سیاسی را در امتناع قرار می‌دهند. امتناع سیاست برای آنها از جهت مقابله‌ای است که با صحنه دارند؛ هر دو صحنه‌ی سیاست را بی اعتبار می‌کنند.

سیاست کارشناس دلال
دیدگاهتان را بنویسید
نام

ایمیل

متن پیام ارسـال دیدگـاه
سرمقاله
اسرائیل و کابوس استقلال منطقه
آیا اردن، می‌تواند گام بعدی محور مقاومت برای تشکیل سازمان‌های ملی مستقل در منطقه باشد؟
محمدحسین تسخیری   
ایران تلاش برای شکل‌گیری سازمان‌های ملیِ باشخصیت را علی‌رغم تمام دشواری‌ها و ریسک‌هایش به عنوان راه نجات تمام کشورهای منطقه در پیش گرفته است. هر جبهۀ جدیدی که گشوده می‌شود، هر هسته جدیدی از مقاومت که در کشوری جدید، سربرمی‌آورد، تنها و تنها در این لحظه، یعنی لحظه‌ای که تبدیل به یک تشکیلات سازمان‌یافته و مسئولیت‌پذیر می‌شود، می‌تواند نویدبخش تولد یک ملت باشد و آن را نمایندگی کند.


سرمقاله
نام من، هیچ‌کس
جغرافیای مقاومت در محاصره افتاده است
اباصالح تقی‌زاده طبری   
پول هنگفت انباشته در این کشورها به همراه سیاست مسالمت‌جوی دیکته‌شده، همۀ آن چیزی است که امکان رویاپردازی‌های توسعه را فراهم کرده و البته کار را برای کشوری چون ایران بسیار سخت نموده است؛ تصویر پاکیزۀ توسعه در این جغرافیا، در تقابل شدیدی با سیاست مقاومت از طرفی و در ادامۀ آن اقتصاد سیاسی تولیدی جمهوری اسلامی ایران است. جمهوری اسلامی که پس از انقلاب، جبهه‌ای تازه در منطقۀ آسیای غربی باز کرد و کشورهای حاشیۀ خلیج فارس را در طرف کشورهای مرتجع و وابسته نشاند و خود داعیه‌دار استقلال و مبارزه با نیروهای غیرملی شد، حالا با چهره‌ای جدید از این کشورها روبه‌رو شده است. آن‌ها با شما نمی‌جنگند؛ می‌خواهند همکاری کنند؛ گویا از شما خواسته‌اند که نگاه تنگ‌نظرانۀ ژئوپلیتیک را به کناری نهید و جهان وسیع پر از فرصت را ببینید


سرمقاله
جغرافیای ضعیف
سیاست همسایگی نمی‌تواند صرفا پیگیری منافع باشد
علیرضا شفاه   
چین قطعا باید در اولویت بالای همکاری‌های اقتصادی ایران قرار بگیرد اما نمی‌‌تواند سیاست همسایگی دولت آقای رئیسی را تضمین کند. چین کشوری آرام است و اقتصادی جهانی دارد. اقتضای سیاست خارجی چین این است که از جنگ‌های نیابتی ایران و عربستان جلوگیری کند اما اگر بنا باشد ثبات اقتصادی جامعۀ ایران منجر به قدرت‌نمایی‌ها و تنش‌های تازه‌ای در منطقه شود، قطعا چین ضامن فعالیت‌های اقتصادی‌ای نمی‌شود که به چنان نتیجه‌ای منجر شود. در ذیل همین محاسبه است که چین ذیل مزایایی که به این منطقه می‌بخشد مراقبت می‌کند که روی زمین لغزنده و پرفتنۀ آن پیراهن‌آلوده نشود. آیا ما می‌توانیم خودمان را به‌عنوان برندۀ مطلق منطقه معرفی کنیم و همۀ امنیت آن را تضمین نماییم؟





موسسه علم و سیاست اشراق
شماره تماس : 77136607-021


عضویت در باشگاه مخاطبین

اینکه چیزها از نام و تصویر خود سوا می‌افتند، زندگی را پر از هیاهو کرده است و این هیاهو با این عهد مدرسه که «هر چیزی خودش است» و خیانت نمی‌ورزد، نمی‌خواند. مدرسه آرام است و این آرامش بخشی از عهد و ادعای مدرسه است. هیاهو در مدرسه به معنای ناتوانی مدرسه در نامگذاری چیزها است؛ به این معناست که چیزها می‌خواهند از آنچه هستند فرا بروند. آنجا که می‌توان دانست از هر چیز چه انتظاری می‌توان داشت، دعوا و هیاهویی نیست، نظم حاکم است و هر چیز بر جای خویش است. اما اگر هرچیز حقیقتاً بر جای خود بود و از آنچه هست تخطی نداشت، دیگر چه نیازی به مدرسه بود؟ اگر خیانتی ممکن نبود مدرسه می‌خواست چه چیزی را بر عهده بگیرد. اگر حقیقت نامی دارد، از آن روست که امکان ناراستی در جهان هست. نام چنانکه گفتیم خود عهد است و عهد نگه داشت است و نگه داشت آنجا معنا دارد که چیزها از جای خود خارج شوند.

(تمام حقوق متعلق به موسسه علم و سیاست اشراق است)