اطلاعیه !
فرم عضویت در باشگاه مخاطبان





شماره 2 بابل



۳۰ آذر ۱۳۹۰   1442  0  0 بابل

 

خرید از طاقچه

 

سردبیر: علیرضا شفاه.
دبیر فصل اول: اباصالح تقی‌زاده طبری.
دبیر فصل دوم: محمدهادی محمودی.
دبیر فصل سوم: سید علی متولی امامی.


تحریریۀ این شماره: مریم جایروند، میثم سفیدخوش، یحیی شعبانی، عباس جُنگ، امیر راقب، علی‌نجات غلامی، علیرضا قبولی شاهرودی، عباس مقامی، حمیدرضا میررکنی بنادکی. 

روابط عمومی: سید امیر موسوی زاهد.
ویراستار: نادر سهرابی.

از دکتر کریم مجتهدی نیز به‌خاطر مشارکت مشفقانه‌ای که در به‌ثمر نشستن این شماره داشتند، سپاسگزاریم.

 

فهرست مطالب:

 

سرگشتگی نام‌ها / علیرضا شفاه    9

-----------------------------------------
مقدمه‌ای کوتاه بر گفتارهایی از سه فیلسوف دربارۀ نهاد علم:
در ضرورت سیاسی علم/ امیر راقب     17


اشاره‌ای ‌درباب گذشته و آیندۀ نهاد علم:
دانشگاه باید مسئولیت علم را بر عهده بگیرد/ دکتر کریم مجتهدی    23


خطابۀ شلینگ  علیه تمنای  علم کاربردی و حامیان دانشگاهی آن:
ایدۀ مطلق علم/ ترجمۀ عباس جُنگ، امیر راقب و اباصالح تقی‌زاده طبری     29


نوشتاری از هومبولت که دانشگاه برلین را پایه گذاشت:
دربارۀ سازمان درونی و بیرونی نهادهای دانشیِ عالی در برلین/ ترجمۀ میثم سفیدخوش    41


آپولوژی هایدگر:  چگونه دانشگاه فیلسوف را به سیاست کشاند:
ریاست دانشگاه؛ تصورات و واقعیت‌ها/ ترجمۀ یحیی شعبانی و محمدهادی محمودی     53


تأملی در نسبت حکم علمی و موضع‌گیری سیاسی:
دربارۀ مسئولیت علم/ اباصالح تقی‌زاده طبری     73

-----------------------------------------
مقدمه‌ای بر رسالۀ فارابی درباب آنچه می‌بایست پیش از خواندن فلسفه بیاید:
مقدمه خواندن و مدرسه داشتن/ حمیدرضا میررکنی بنادکی     85


مقدمۀ فارابی در شرح قاطیغوریاس ارسطو:
در باب آنچه می‌بایست پیش از آموختن فلسفه بیاید/ ترجمۀ حمیدرضا میررکنی بنادکی     95


گفتگویی با فارابی درباب آنچه می‌بایست پیش از آموختن فلسفه بیاید:
چگونه می‌توان چیزی آموخت؟/ مریم جایروند     105

-----------------------------------------
مقدمه‌ای بر پایان‌نامۀ‌ عیسی صدیق:
بحران دانشگاه ایرانی/ علی‌نجات غلامی  115


ترجمۀ پاره‌ای از رسالۀ دکتری عیسی صدیق برای تأسیس نهاد آموزش عالی در ایران:
انتقادات و الزامات آموزش ایرانی؛ پیشنهاداتی برای دستیابی به آنها/ ترجمۀ علیرضا قبولی شاهرودی و عباس مقامی     123


دربارۀ  تأسیس دانشگاه در ایران:
پرسش از دانشگاه، پرسش از علم است/ سید علی متولی امامی     143

-----------------------------------------
نامۀ بابل به دکتر غلامعلی حداد عادل

دانشگاه علم مدرسه
دیدگاه
در محاصرۀ ناملت‌ها
فلسطین، مسئله‌ای مربوط به سیاست داخلی است
اباصالح تقی‌زاده طبری   
دولتی که ملی باشد در پی جغرافیای مستقل خود می‌رود و چگونه می‌تواند با اسرائیل که موجودیتی مجعول و وابسته است و همچون ویروسی به اینجا و آنجا سرایت می‌کند، بسازد؟ اگر اسرائیل رسمیت یابد، هیچ دولت ملی در منطقۀ ما نمی‌تواند مطمئن به رسمیت خود باشد. به همین جهت است که مسئلۀ فلسطین، لااقل در منطقۀ سرنوشت‌ساز غرب آسیا، مسئله‌ای مربوط به سیاست خارجی کشورها نیست؛ هر موضعی در قبال اسرائیل مستقیما مربوط به موضع کشورها دربارۀ مردم خویش است.


سرمقاله
مشارکت ناامید
بدون تشکل‌یابی نیروهای مولد، نیروی انقلابیِ وفاداران جمهوری اسلامی به مصرف می‌رسد
محمدرضا هدایتی    سیدعلی کشفی   
فقدان گفتارهای سیاسی مؤثر و قدرتمند و کادر رهبری قابل‌اعتماد در این شرایط، می‌تواند سرنوشت متفاوتی برای این نیروها رقم بزند؛ سرنوشتی که یا نیروی ایجادشده را سرخورده‌تر می‌کند و فرومی‌نشاند یا آن را در جهاتی مغایر با منافع و قدرت ملی ایران به مصرف رساند. در این میان، شکل‌گیری تشکلی از نیروهای سیاسیِ مولّد که بتواند واجد گفتاری قدرتمند و امیدآفرین و کادر رهبری منسجم باشد، ضروری به نظر می‌رسد.


سرمقاله
جغرافیای ضعیف
سیاست همسایگی نمی‌تواند صرفا پیگیری منافع باشد
علیرضا شفاه   
چین قطعا باید در اولویت بالای همکاری‌های اقتصادی ایران قرار بگیرد اما نمی‌‌تواند سیاست همسایگی دولت آقای رئیسی را تضمین کند. چین کشوری آرام است و اقتصادی جهانی دارد. اقتضای سیاست خارجی چین این است که از جنگ‌های نیابتی ایران و عربستان جلوگیری کند اما اگر بنا باشد ثبات اقتصادی جامعۀ ایران منجر به قدرت‌نمایی‌ها و تنش‌های تازه‌ای در منطقه شود، قطعا چین ضامن فعالیت‌های اقتصادی‌ای نمی‌شود که به چنان نتیجه‌ای منجر شود. در ذیل همین محاسبه است که چین ذیل مزایایی که به این منطقه می‌بخشد مراقبت می‌کند که روی زمین لغزنده و پرفتنۀ آن پیراهن‌آلوده نشود. آیا ما می‌توانیم خودمان را به‌عنوان برندۀ مطلق منطقه معرفی کنیم و همۀ امنیت آن را تضمین نماییم؟





موسسه علم و سیاست اشراق
شماره تماس : 77136607-021


عضویت در باشگاه مخاطبین

اینکه چیزها از نام و تصویر خود سوا می‌افتند، زندگی را پر از هیاهو کرده است و این هیاهو با این عهد مدرسه که «هر چیزی خودش است» و خیانت نمی‌ورزد، نمی‌خواند. مدرسه آرام است و این آرامش بخشی از عهد و ادعای مدرسه است. هیاهو در مدرسه به معنای ناتوانی مدرسه در نامگذاری چیزها است؛ به این معناست که چیزها می‌خواهند از آنچه هستند فرا بروند. آنجا که می‌توان دانست از هر چیز چه انتظاری می‌توان داشت، دعوا و هیاهویی نیست، نظم حاکم است و هر چیز بر جای خویش است. اما اگر هرچیز حقیقتاً بر جای خود بود و از آنچه هست تخطی نداشت، دیگر چه نیازی به مدرسه بود؟ اگر خیانتی ممکن نبود مدرسه می‌خواست چه چیزی را بر عهده بگیرد. اگر حقیقت نامی دارد، از آن روست که امکان ناراستی در جهان هست. نام چنانکه گفتیم خود عهد است و عهد نگه داشت است و نگه داشت آنجا معنا دارد که چیزها از جای خود خارج شوند.

(تمام حقوق متعلق به موسسه علم و سیاست اشراق است)