اطلاعیه !
فرم عضویت در باشگاه مخاطبان





برای تاریکی سرود می‌خوانم
سومین شماره فصل‌نامه بابِل منتشر شد


۱۲ دی ۱۳۹۷   940  0  0 خبر

شماره سوم «بابل؛ فصل‌نامه علم و سیاست» با طرح  معنای«سخن» و چگونگی  امتداد آن در سیاست منتشر شد.

آخرین شماره فصل‌نامه بابل شامل سه فصل با انتشار ترجمه‌هایی از مقالۀ «نطق» از مارتین هایدگر در فصل نخست، محاورۀ «منتقد به مثابه هنرمند» اثر اسکار وایلد در فصل دوم و بازنشر زندگی‌نامۀ خودنوشت کوتاهی از نیمایوشیج ذیل مفهوم معاصرت شعر در فصل سوم منتشر شد. این شماره از بابل بر آن است تا مسئله چیستی و چگونگی سخن در جهان امروز را پی‌گیری نماید. همچنین بنا به سنت این فصلنامه پاسخ دکتر غلامعلی حداد عادل، رئیس شورای تحول در علوم‌ انسانی به نامه‌ی بابل به ایشان (در شماره پیشین) منتشر شده است. «بابل» هر فصل به همت موسسه علم و سیاست اشراق منتشر می‌شود.

فهرست مطالب شماره سوم بابل به این شرح است:

سرمقاله
برای تاریکی سرود می‌خوانم | علیرضا شفاه

فصل نخست
تأملی در منطق ارسطویی از گزاره
حال سخن گفتن | رویا فضلی خانی

نگاهی به منازعات پیرامون منطق نزد مسلمین | حمیدرضا میررکنی

نوشتاری از مارتین هایدگر:
نطق | ترجمۀ محمد هادی محمودی

آ.ب | مریم جایروند

چگونه می‌توانیم چیزی بگوییم | محمد هادی محمودی

فصل دوم
مقدمه‌ای بر محاورۀ «منتقد به مثابه هنرمند» اثر اسکار وایلد:
هنر نقد و زایش گفت‌و‌گو | امیر حسین خلیلی

گزیده‌ای از محاوره‌ای ‌از اسکار وایلد در نسبت نقد و اثر و هنری:
منتقد به مثابه هنرمند | ترجمۀ سید باقر نبوی ثالث

دربارۀ سخن گفتن و امکان به دست آوردن زندگی
بار زبان گشودن | سید باقر نبوی ثالث

فصل سوم
مقدمه‌ای بر شعر و سیاست نزد نیمایوشیج
دیباچۀ یک عصر | سید امیر موسوی زاهد

بازنشر یک زندگی‌نامه خود نوشت از مقدمۀ کتاب «مرقد آقا»
«نیما» از زبان «نیما»

طرح نیما از معاصرت و بازیابی مناسبات فرم، امر طبیعی و خلاقیت
گنج است خراب را | علیرضا سمیعی

نامه
پاسخ دکتر غلامعلی حداد عادل به نامۀ بابل


 

فصلنامه بابل سخن
دیدگاهتان را بنویسید
نام

ایمیل

متن پیام ارسـال دیدگـاه
دیدگاه
در محاصرۀ ناملت‌ها
فلسطین، مسئله‌ای مربوط به سیاست داخلی است
اباصالح تقی‌زاده طبری   
دولتی که ملی باشد در پی جغرافیای مستقل خود می‌رود و چگونه می‌تواند با اسرائیل که موجودیتی مجعول و وابسته است و همچون ویروسی به اینجا و آنجا سرایت می‌کند، بسازد؟ اگر اسرائیل رسمیت یابد، هیچ دولت ملی در منطقۀ ما نمی‌تواند مطمئن به رسمیت خود باشد. به همین جهت است که مسئلۀ فلسطین، لااقل در منطقۀ سرنوشت‌ساز غرب آسیا، مسئله‌ای مربوط به سیاست خارجی کشورها نیست؛ هر موضعی در قبال اسرائیل مستقیما مربوط به موضع کشورها دربارۀ مردم خویش است.


سرمقاله
مشارکت ناامید
بدون تشکل‌یابی نیروهای مولد، نیروی انقلابیِ وفاداران جمهوری اسلامی به مصرف می‌رسد
محمدرضا هدایتی    سیدعلی کشفی   
فقدان گفتارهای سیاسی مؤثر و قدرتمند و کادر رهبری قابل‌اعتماد در این شرایط، می‌تواند سرنوشت متفاوتی برای این نیروها رقم بزند؛ سرنوشتی که یا نیروی ایجادشده را سرخورده‌تر می‌کند و فرومی‌نشاند یا آن را در جهاتی مغایر با منافع و قدرت ملی ایران به مصرف رساند. در این میان، شکل‌گیری تشکلی از نیروهای سیاسیِ مولّد که بتواند واجد گفتاری قدرتمند و امیدآفرین و کادر رهبری منسجم باشد، ضروری به نظر می‌رسد.


سرمقاله
جغرافیای ضعیف
سیاست همسایگی نمی‌تواند صرفا پیگیری منافع باشد
علیرضا شفاه   
چین قطعا باید در اولویت بالای همکاری‌های اقتصادی ایران قرار بگیرد اما نمی‌‌تواند سیاست همسایگی دولت آقای رئیسی را تضمین کند. چین کشوری آرام است و اقتصادی جهانی دارد. اقتضای سیاست خارجی چین این است که از جنگ‌های نیابتی ایران و عربستان جلوگیری کند اما اگر بنا باشد ثبات اقتصادی جامعۀ ایران منجر به قدرت‌نمایی‌ها و تنش‌های تازه‌ای در منطقه شود، قطعا چین ضامن فعالیت‌های اقتصادی‌ای نمی‌شود که به چنان نتیجه‌ای منجر شود. در ذیل همین محاسبه است که چین ذیل مزایایی که به این منطقه می‌بخشد مراقبت می‌کند که روی زمین لغزنده و پرفتنۀ آن پیراهن‌آلوده نشود. آیا ما می‌توانیم خودمان را به‌عنوان برندۀ مطلق منطقه معرفی کنیم و همۀ امنیت آن را تضمین نماییم؟





موسسه علم و سیاست اشراق
شماره تماس : 77136607-021


عضویت در باشگاه مخاطبین

اینکه چیزها از نام و تصویر خود سوا می‌افتند، زندگی را پر از هیاهو کرده است و این هیاهو با این عهد مدرسه که «هر چیزی خودش است» و خیانت نمی‌ورزد، نمی‌خواند. مدرسه آرام است و این آرامش بخشی از عهد و ادعای مدرسه است. هیاهو در مدرسه به معنای ناتوانی مدرسه در نامگذاری چیزها است؛ به این معناست که چیزها می‌خواهند از آنچه هستند فرا بروند. آنجا که می‌توان دانست از هر چیز چه انتظاری می‌توان داشت، دعوا و هیاهویی نیست، نظم حاکم است و هر چیز بر جای خویش است. اما اگر هرچیز حقیقتاً بر جای خود بود و از آنچه هست تخطی نداشت، دیگر چه نیازی به مدرسه بود؟ اگر خیانتی ممکن نبود مدرسه می‌خواست چه چیزی را بر عهده بگیرد. اگر حقیقت نامی دارد، از آن روست که امکان ناراستی در جهان هست. نام چنانکه گفتیم خود عهد است و عهد نگه داشت است و نگه داشت آنجا معنا دارد که چیزها از جای خود خارج شوند.

(تمام حقوق متعلق به موسسه علم و سیاست اشراق است)