رژیم صهیونیستی همان‌قدر که بر تسلیحات نظامی آمریکا و تکنولوژی پیشرفته خود تکیه دارد، بر اقتصادی تکیه می‌کند که در سراسر منطقه گسترده شده و خود به نیابت از آمریکا، نگهبان آن است. بر این اساس، ضربه‌زدن به شریان‌های اقتصادی رژیم، نه به‌عنوان یک عملیات مقطعی در جنگ حاضر، بلکه به‌عنوان یک اقدام کلیدی در جهت ساخت نظم تازه در منطقه، ضرورتی عاجل و اساسی است.

نمی‌توان به انتظار تصمیم سلسله‌مراتب‌ها نشست. باید یک ائتلاف حقیقی اجتماعی ایجاد شود که بتواند مردان خویش را از میان نظامیان برگزیند. این ائتلاف هم نیازمند گفتار است و هم سازماندهی و البته بیشتر رهبری که تصمیم‌گیری و همکاری‌اش در سطوح بالای نظامی و امنیتی موجه باشد. شاید پرداختن گفتار و جد و جهد برای سازماندهی از عهده نیروهای اراده‌مند اجتماعی برآید، اما رهبری چیزی است که بیش از برنامه، بخت می‌خواهد. آیا کسانی که بخت این کیفیت از رهبری را دارند، آماده ایفای مسئولیت خود هستند‌؟ آماده‌اند حجاب تشریفات و تحلیل‌ها را بدرند و افسار پیشگامی را به دست گیرند؟

رهبر انقلاب بیش از آن‌که به دنبال شعله‌ور کردن جنگ یا نابودی اسرائیل باشد، مراقبت و پرورش مردم و جغرافیای مقاومت را دستور کار خود قرار داده است. برای چنین طرحی باید به نظم و شیوه زندگی مردم نظر کرد و تأسیس این جغرافیا و مردم را بر هر امر دیگری ترجیح داد. با این طرح است که جنگ معنای انسانی خود را باز می‌یابد و کنترل آتش جنگ و تمرکز بر تقویت مردم مقاومت تا توسعه و تثبیت جغرافیای مقاومت، بر جنگ پایانی با اسرائیل اولویت خواهد داشت. محور مقاومت هنوز به عنوان یک جغرافیای ملی تأسیس نشده و جنگ اگر چه در ظاهر موفق باشد، آینده‌ای نخواهد ساخت. جبهه مقاومت اگر چه شبکه اعتقادی و نظامی قدرتمندی تدارک کرده است اما هنوز موفق به تأسیس بازار مستقل و مولد خود نشده است. فقدان بازار برای جبهه مقاومت به معنای فقدان روابط معنادار اجتماعی و در یک کلمه فقدان جامعه و جغرافیای واقعی است.

ما سال‌هاست درگیر مراوداتِ اقتصادِ سیاسیِ نامولد و البته فاسدی هستیم که به‌واقع امکان ایجاد وفاق ملی را از ما گرفته است. ما به‌واسطه استقبالِ همه‌جانبه از جنگی که در آستانه‌اش هستیم، یارای ایستادن در مقابل این پیوندهای فرسوده را خواهیم داشت؛ تا بتوانیم فرصتی برای پیوند نیروهای جدید و مولّد تدارک ببینیم. ما فقط به‌واسطه این استقبالِ همه‌جانبه می‌توانیم مقاومتِ نیروهای واپس‌گرای موجود را بشکنیم و شاهد وفاق واقعی مردم و حکومت باشیم؛ وفاقی که جز در صحنه‌های واقعی شکل نمی‌گیرد و جنگ به شکل اعجاب‌آوری فرصت این صحنه را به یک ملت زنده هدیه می‌دهد.

اکنون پس از ترور ناجوانمردانه و سبعانۀ پرچمدار مقاومت، شهید سیدحسن نصرالله، بحرانی‌بودن وضعیت هرچه بیشتر خود را بر ما عیان می‌کند. معادلۀ ما و رژیم صهیونیستی در این وضعیت، نه معادلۀ تنبیه است نه قصاص. اکنون زمانۀ بسیج عمومی برای نصرت است، نصرتی بدون حد و بدون مرز. هر فعالیتی که بخواهد این اراده و خشم انباشتۀ اجتماعی از رژیم را صرفاً در پرتاب موشک یا پهپاد خلاصه کند، نه‌تنها کمکی به این معادله نمی‌کند بلکه امکان خطا را در آن افزایش می‌دهد و این بدون شک به نفع دشمن است.

آنچه در صحنه حاضر است، وفاق نیروهای اعتدالی و محافظه‌کار از هر دو جناح پیشینِ اصلاح‌طلب و اصول‌گراست. این کابینه، کابینه وفاق برای کنترل هر نیروی مستقل در سیاست داخلی و منطقه‌ای و هشداری روشن برای حذف نیروهای انقلابی است. نیروی مقاومت انقلابی می‌بایست بدون ایستادن در نقطۀ منازعات عقیدتی و جناحی، بر منافع واقعی جبهه مقاومت در میدان‌های داخلی و منطقه‌ای تمرکز داشته باشد. این موضع نه‌تنها مانع تنش‌های بیهوده و فرسایش نیروهای انقلابی در سیاست داخلی می‌شود، بلکه سرکوب نیروهای انقلابی را در یک تقابل ساختگی، بی‌وجه می‌کند.