اطلاعیه !
فرم عضویت در باشگاه مخاطبان





در ورطهٔ سوفسطایی
شمارۀ دوم نقدنامه علوم انسانی - آبان 1402


۲۸ دی ۱۴۰۲   1644  0  0 نقدنامه

در علوم اجتماعی کم نیستند افرادی که تحقیق درباره‌ی اساس یک ملت را در قانون جستجو می‌کنند؛ برای اینان قانون، توافقی است که مناسبات فی‌مابین جمعی را به نحو تثبیت‌شده‌ای معین کرده است. پس از آن، روابط انسانی در روشنی این قواعد، تنظیم شده و همه چیز، حتی وقایع سرزده، می‌توانند سر جای خودشان باشند‌.

اما اگر قانون این باشد، آنگاه با پرسش‌هایی اساسی مواجه خواهیم بود: اولا قانون چگونه از پیش امکان تفسیر موضوعات نوشونده‌ی جهان انسانی را یافته است؟ و ثانیا چگونه در این قواعد و توافقی قراردادی، موجودیت سیاسی واحدی به نام ملت پدید آمده است.

شمارۀ دوم نقدنامه علوم انسانی با دبیری علمی جناب آقای اباصالح تقی‌زاده طبری و به همت گروه علوم سیاسی شورای بررسی متون و کتب علوم انسانی تولید شده و علاوه بر ارائه سه بازخوانی از ایدهٔ اشمیت دربارهٔ اساس توسط فردین مرادخانی، مهدی فدایی مهربانی و محمدرضا هدایتی، حاوی مقدمه‌ای دربارهٔ نظم پیشاحقوقی توسط ابراهیم دهنوی و یادداشتی درباره تحقق اساس و قانون اساسی در ایران معاصر توسط اباصالح تقی‌زاده طبری است.

همچنین متن فصل ششم از کتاب «آموزه اساس» و مصاحبه‌ای از کارل اشمیت در واپسین سال‌های عمرش با فصلنامه «حقوق اساسی» به سردبیری جورجو آگامبن، برای اولین بار در این شماره ارائه شده است.

برای تهیه این مجله، علاوه بر امکان خرید حضوری از کتابفروشی‌های حکمت و مولی، می‌توانید با پر کردن این فرم، سفارش خود را ثبت و از طریق پست دریافت نمایید.


دبیر علمی شمارۀ یکم علوم سیاسی:

اباصالح تقی‌زاده طبری


سرمقاله |
در ورطۀ سوفسطایی
چرا متافیزیک اساس سیاست نیست؟
اباصالح تقی‌زاده طبری

مقدمه |
ایدۀ نظم پیشاحقوقی
مقدمه‌ای تاریخی بر تفکر انضمامی اشمیت
ابراهیم دهنوی

متن | 
خاستگاه اساس
فصل ششم کتاب «آموزۀ اساس» کارل اشمیت
ترجمۀ ابراهیم دهنوی

بازخوانی | 
مبنای قانون اساسی و محدودیت‌های اصلاح آن 
بازخوانی حقوقی آموزۀ اساس اشمیت
فردین مرادخانی

بازخوانی |
تولد اساس در میانۀ حقوق و سیاست
بازخوانی سیاسی آموزۀ اساس اشمیت 
مهدی فدایی مهربانی

بازخوانی |
قانون و فرصتِ سیاست
تفسیر قانون چگونه ممکن است؟ 
محمدرضا هدایتی

یادداشت |
مسئلۀ تأسیس قانون در ایران
آیا جنبش مشروطه موفق به حکومت قانون شد؟ 
اباصالح تقی‌زاده طبری

گفت‌وگو |
حقوق‌دان در آینۀ خویشتن
گفت‌وگوی اشمیت با نشریۀ ایتالیایی در واپسین سال‌های عمرش
ترجمۀ ابراهیم دهنوی


 

اساس اشمیت قانون
دیدگاهتان را بنویسید
نام

ایمیل

متن پیام ارسـال دیدگـاه
دیدگاه
در محاصرۀ ناملت‌ها
فلسطین، مسئله‌ای مربوط به سیاست داخلی است
اباصالح تقی‌زاده طبری   
دولتی که ملی باشد در پی جغرافیای مستقل خود می‌رود و چگونه می‌تواند با اسرائیل که موجودیتی مجعول و وابسته است و همچون ویروسی به اینجا و آنجا سرایت می‌کند، بسازد؟ اگر اسرائیل رسمیت یابد، هیچ دولت ملی در منطقۀ ما نمی‌تواند مطمئن به رسمیت خود باشد. به همین جهت است که مسئلۀ فلسطین، لااقل در منطقۀ سرنوشت‌ساز غرب آسیا، مسئله‌ای مربوط به سیاست خارجی کشورها نیست؛ هر موضعی در قبال اسرائیل مستقیما مربوط به موضع کشورها دربارۀ مردم خویش است.


سرمقاله
مشارکت ناامید
بدون تشکل‌یابی نیروهای مولد، نیروی انقلابیِ وفاداران جمهوری اسلامی به مصرف می‌رسد
محمدرضا هدایتی    سیدعلی کشفی   
فقدان گفتارهای سیاسی مؤثر و قدرتمند و کادر رهبری قابل‌اعتماد در این شرایط، می‌تواند سرنوشت متفاوتی برای این نیروها رقم بزند؛ سرنوشتی که یا نیروی ایجادشده را سرخورده‌تر می‌کند و فرومی‌نشاند یا آن را در جهاتی مغایر با منافع و قدرت ملی ایران به مصرف رساند. در این میان، شکل‌گیری تشکلی از نیروهای سیاسیِ مولّد که بتواند واجد گفتاری قدرتمند و امیدآفرین و کادر رهبری منسجم باشد، ضروری به نظر می‌رسد.


سرمقاله
جغرافیای ضعیف
سیاست همسایگی نمی‌تواند صرفا پیگیری منافع باشد
علیرضا شفاه   
چین قطعا باید در اولویت بالای همکاری‌های اقتصادی ایران قرار بگیرد اما نمی‌‌تواند سیاست همسایگی دولت آقای رئیسی را تضمین کند. چین کشوری آرام است و اقتصادی جهانی دارد. اقتضای سیاست خارجی چین این است که از جنگ‌های نیابتی ایران و عربستان جلوگیری کند اما اگر بنا باشد ثبات اقتصادی جامعۀ ایران منجر به قدرت‌نمایی‌ها و تنش‌های تازه‌ای در منطقه شود، قطعا چین ضامن فعالیت‌های اقتصادی‌ای نمی‌شود که به چنان نتیجه‌ای منجر شود. در ذیل همین محاسبه است که چین ذیل مزایایی که به این منطقه می‌بخشد مراقبت می‌کند که روی زمین لغزنده و پرفتنۀ آن پیراهن‌آلوده نشود. آیا ما می‌توانیم خودمان را به‌عنوان برندۀ مطلق منطقه معرفی کنیم و همۀ امنیت آن را تضمین نماییم؟





موسسه علم و سیاست اشراق
شماره تماس : 77136607-021


عضویت در باشگاه مخاطبین

اینکه چیزها از نام و تصویر خود سوا می‌افتند، زندگی را پر از هیاهو کرده است و این هیاهو با این عهد مدرسه که «هر چیزی خودش است» و خیانت نمی‌ورزد، نمی‌خواند. مدرسه آرام است و این آرامش بخشی از عهد و ادعای مدرسه است. هیاهو در مدرسه به معنای ناتوانی مدرسه در نامگذاری چیزها است؛ به این معناست که چیزها می‌خواهند از آنچه هستند فرا بروند. آنجا که می‌توان دانست از هر چیز چه انتظاری می‌توان داشت، دعوا و هیاهویی نیست، نظم حاکم است و هر چیز بر جای خویش است. اما اگر هرچیز حقیقتاً بر جای خود بود و از آنچه هست تخطی نداشت، دیگر چه نیازی به مدرسه بود؟ اگر خیانتی ممکن نبود مدرسه می‌خواست چه چیزی را بر عهده بگیرد. اگر حقیقت نامی دارد، از آن روست که امکان ناراستی در جهان هست. نام چنانکه گفتیم خود عهد است و عهد نگه داشت است و نگه داشت آنجا معنا دارد که چیزها از جای خود خارج شوند.

(تمام حقوق متعلق به موسسه علم و سیاست اشراق است)