با این حال، در سطح عمیق‌تر، جنگ اوکراین پرده از دو جنبه کلیدی قدرت غربی برمی‌دارد: قصد ناتو و توانایی‌های آن. هر دو جنبه، که به اختصار توضیح خواهم داد، به محاسبات استراتژیک قهرمانان اصلی در بحران کنونی مربوط می‌شود. افشای این محاسبات ظاهراً محدودیت‌های بازدارندگی آمریکا را آشکار می‌کند و به روسیه و چین اطلاع می‌دهد که تا چه اندازه می‌توانند یک کمپین نظامی تهاجمی احتمالی را رهبری کنند و در عین حال در آستانه درگیری مستقیم با ایالات متحده باقی بمانند. این درس توسط تمامی بازیگران نظام بین‌الملل به‌دقت مطالعه خواهد شد و بر امنیت بین‌المللی و ظهور نظم نوین جهانی از غرب تا شرق اروپا و از خاورمیانه تا خاور دور تأثیر خواهد گذاشت.

با توجه به مقاصد رهبری ناتو، پیام‌های عمومی همراه با استقرار عملیاتی نیروهای واکنش سریع ناتو (برای اولین بار) و تقویت نظامی کشورهای متحد هم مرز با اوکراین^[8]، تردید چندانی در ذهن ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه باقی نگذاشته است. در واقع، اظهارات پرزیدنت بایدن و نخست وزیر بریتانیا، بوریس جانسون، هرگونه مفهوم ابهام استراتژیک غرب را از بین برد. رهبران دو کشور تصریح کردند که جدای از سلاح، کمک‌های بشردوستانه و حمایت کلامی قوی از رئیس‌جمهور اوکراین ولودیمیر زلنسکی، آنها قصدی برای توقف فعالانه تجاوز روسیه ندارند و منطقه پرواز ممنوع را بر فراز اوکراین تحمیل نخواهند کرد^[9]. جانسون حتی در جریان یک مناظره در پارلمان لندن یک عذرخواهی کرد: "واقعیت غم انگیز این است که ولادیمیر پوتین در صورت امکان به ماشین جنگی خود ادامه خواهد داد."^[10]

بایدن در سخنرانی خود در مورد وضعیت اتحادیه، محدودیت‌های مداخله غرب در درگیری‌ها را برجسته کرد: «نیروهای ما درگیر نزاع با نیروهای روسیه در اوکراین نیستند و نخواهند بود، بلکه برای دفاع از متحدان خود در ناتو در صورت تصمیم پوتین برای پیشروی به سمت غرب [کمک خواهند کرد]^[11]. پوتین می‌تواند به راحتی از سخنان بایدن استنباط کند که ایالات متحده حاضر به دفاع از چه چیزی نیست و در واقع می‌تواند به قول نخست‌وزیر بریتانیا به «ماشین جنگی خود رو به جلو» ادامه دهد. . بایدن بر شدت خطر در صورت سرریز درگیری تأکید کرد: «رویارویی مستقیم بین ناتو و روسیه جنگ جهانی سوم است»^[12].

امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، که در حال حاضر رئیس شورای اتحادیه اروپا نیز هست، به همین ترتیب تلاش کرد از درگیری فاصله بگیرد. او در پی نشست ویژۀ رهبران اروپایی که از قضا در کاخ ورسای برگزار شد، گفت: «به‌عنوان اروپایی‌ها، ما در اوکراین در حال جنگ نیستیم»^[13]. به عبارت دیگر، اروپا و ایالات متحده آگاهانه اوکراین را قربانی کرده‌اند؛ کشوری با بیش از 41 میلیون نفر جمعیت^[14]، و یکی از معدود دموکراسی‌هایی است که از خاکستر اتحاد جماهیر شوروی سابق برخاسته است.

با توجه به قابلیت‌های نظامی موجود ناتو در اروپا، جنگ اوکراین نشان داد که واقعاً چقدر سرمایه‌گذاری در قابلیت‌های نظامی کشورهای عضو ناتو کاهش یافته است. تعداد معدودی از آنها به محدودیت توافق شده مبنی بر صرف 2 درصد تولید ناخالص داخلی برای دفاع دست یافته اند^[15]. علاوه بر این، در حالی که برخی از اعضای ناتو پس از الحاق کریمه به روسیه در سال 2014، هزینه‌های دفاعی خود را با توجه به تورم و آسیب اقتصادی ناشی از ویروس کرونا افزایش دادند، برخی گمان می‌کنند که میانگین واقعی هزینه‌های دفاعی کشورهای اروپایی 1.5 درصد از تولید ناخالص داخلی آنها است. این نیز عمدتاً به افزایش قابل توجه تدارکات نظامی توسط بریتانیا و فنلاند نسبت داده می شود (این کشور به طور رسمی شریک ناتو است، اما یک متحد نیست)^[16]. قطعنامه‌ای که در نشست ویژه رهبران اروپا در اوایل مارس 2022 برای تغییر مسیر و افزایش چشمگیر سرمایه‌گذاری مشترک در توسعه نیروی نظامی و حفاظت از دارایی‌های حیاتی در حوزه سایبری و فضای بیرونی صادر شد، شواهدی ناگوار بر بی‌توجهی چندین دهه‌ای آنهاست^[17].

در نتیجۀ کاهش مستمر بودجۀ دفاعی کشورهای اروپایی، اعضای ناتو به‌شدت به بازدارندگی هسته‌ای ارائه شده توسط ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه متکی ماندند. ژنرال بریتانیایی سر ریچارد شیرف، معاون سابق فرماندهی عالی متحدان ناتو در اروپا، چندین سال پیش استدلال کرد که این وضعیت می‌تواند به روسیه اجازه دهد تا علیه کشورهای بالتیک بدون مجازات عمل کند. به گفته شیرف، پوتین تصور می‌کرد که غرب هرگز اولین کسی نخواهد بود که سلاح هسته‌ای را شلیک می‌کند. به همین دلیل، و در غیاب نیروهای متعارف قابل توجه ناتو برای بازدارندگی او، پوتین اساساً می‌تواند هر کاری که می‌خواهد انجام دهد^[18].

بنابراین، با پیشروی ستون‌های زرهی روسیه به سمت کشوری از  اروپای شرقی و طرفدار غرب، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی -که در سال 1949 برای جلوگیری از حملۀ اتحاد جماهیر شوروی، بعداً فدراسیون روسیه، به اروپای غربی تأسیس شد- نمی‌توانست به طور جدی به گسترش « چتر بازدارندگی متعارف» خود برای پوشش اوکراین فکر کند. توجه به این نکته ضروری است که اگرچه اوکراین عضو ناتو نیست، اما در سال 1994، اوکراین ضمانت‌های کتبی از روسیه (به همراه ایالات متحده، بریتانیا و ایرلند) دریافت کرد که مسکو به استقلال و حاکمیت خود در امتداد مرزهای خود در ازای پیوستن کی‌یف به معاهده منع اشاعه (NPT) احترام می‌گذارد^[19]. بیست‌وهشت سال بعد، اوکراین ارزش واقعی این ضمانت‌ها را کشف کرد و کشورهای اروپایی دریافتند که قدرت نظامی ترکیبی آنها نمی‌تواند پوتین را از اقدام بازدارد و نمی‌تواند او را پس از این کار متوقف کند.

دیپلماسی آمریکایی و اروپایی به بسیج ائتلافی از کشورها و شرکت‌های بزرگ برای اعمال تحریم‌های اقتصادی گزنده علیه روسیه افتخار می‌کند. اگرچه این اقدامات اقتصادی در واقع بی‌سابقه است، اما با این وجود، پیشروی ارتش روسیه را متوقف نکرده یا حملات بی‌امان آن را به مراکز جمعیت غیرنظامی اوکراین کاهش نداده است. نتیجه اجتناب‌ناپذیر این است که پوتین در برنامه‌ریزی کمپین نظامی خود برای حمله به اوکراین، تصور می‌کرد که ریسکی برای رویارویی نظامی بین ارتش او و نیروهای ناتو وجود ندارد.

درک فرسایش قدرت آمریکا

محدودیت‌های بسیج ناتو، صحبت‌ها در مورد جنگ جهانی سوم بالقوه، و تمایل غرب برای قربانی‌کردن اوکراین، نشانه‌های دیگری از فرسایش وجهه و اعتبار قدرت آمریکاست، روندی مضر که با این وجود خیلی قبل از حمله روسیه به اوکراین آغاز شد^[20]. واشنگتن کاملاً آگاه است که رهبران و کشورهای خاور دور، خاورمیانه و فراتر از آن، اظهارات و اقدامات آن را در مورد اوکراین زیر نظر دارند و بر اساس آن حرکات خود را محاسبه می‌کنند^[21]. جهان همچنین عقب‌نشینی پر هرج‌ومرج ایالات متحده از افغانستان و تسلط طالبان در اوت 2021 را به یاد می‌آورد، به‌ویژه تصاویر شهروندان افغان که ناامیدانه به هواپیماهای نظامی آمریکایی چسبیده‌اند و در نهایت کشته می‌شوند^[22].

کاهش قدرت آمریکا، چنان که تصور می‌شود، پیامدهای مهمی برای ثبات در دیگر صحنه‌های عملیاتی دارد -اول از همه در هند و اقیانوس آرام. اعلامیه رئیس جمهور روسیه پوتین و رئیس جمهور چین شی جین پینگ در مورد یک محور رسمی چین و روسیه، که به‌عنوان "مشارکت بدون محدودیت" مورد ستایش قرار می‌گیرد- قطعاً در واشنگتن، به‌عنوان یک چالش مشترک برای نظم جهانی، هژمونی آمریکا و ارزش‌های آن تلقی می‌شود^[23]. تفاهم شخصی بین پوتین و شی، و ترس از اینکه چین ممکن است از روسیه حمایت نظامی کند، بایدن را وادار کرد تا شخصاً به رئیس جمهور چین در مورد پیامدهای چنین اقدامی هشدار دهد^[24].

چین بعداً موضع خود را نرم‌تر کرد و به‌دنبال ارائه یک خط نسبتاً آشتی‌جویانه بود و بر روحیۀ همکاری و کمک‌های بشردوستانه تأکید کرد^[25]. بعداً، پکن حتی سفیر خود در واشنگتن را موظف کرد که توضیح دهد که مشارکت چین و روسیه واقعاً محدودیت‌هایی دارد^[26]. با این حال، این یک بشکۀ باروت بالقوه باقی می‌ماند و نگرانی‌هایی را در واشنگتن ایجاد می‌کند که ایالات متحده می‌تواند همزمان با چالش‌های نظامی در دو جبهه بزرگ روبرو شود: علیه روسیه در اروپا، و علیه چین و/یا کره‌شمالی در هند و اقیانوس آرام^[27].

به‌سادگی می‌توان فرض کرد که پکن از نزدیک شاهد رهبری واشنگتن غرب در خلال بحران اوکراین است و درباره امکان‌سنجی تحمیل اجباری «اتحاد» با تایوان، نتیجه‌گیری خواهد کرد. در همین راستا، پکن در حال بررسی طیف واکنش‌های کشورهای غربی و تحریم‌های اقتصادی سختی است که آنها علیه روسیه اعمال کرده‌اند تا شاید برای این که غرب در آینده اقدامات مشابهی را علیه چین انجام دهد، آماده شود.

اما حتی اگر پکن –که ایالات متحده آن را به‌عنوان بزرگترین تهدید استراتژیک خود تعریف می کند^[28]، حمله روسیه به اوکراین را بیشتر به‌عنوان یک هشدار درک کند تا یک فرصت، تایوان خود می‌تواند چندین درس مهم در مورد نیاز به تقویت دفاع خود بیاموزد. با این حال، عمدتاً می‌تواند ارزش واقعی اعلامیه‌های حمایت و تضمین‌های امنیتی غرب را ببیند^[29]. و اگر همه اینها کافی نبود، [این واقعیت پیش روی آن‌هاست که] کره‌شمالی آزمایش‌های موشکی خود را در سال 2022 (از جمله پس از شروع جنگ اوکراین) از سر گرفت. پیش‌فرض پرتاب‌های موشک‌های بالستیک بعدی در آیندۀ نزدیک به‌طور قابل‌توجهی احساس امنیت کره جنوبی و ژاپن را تضعیف می‌کند^[30].